«ولنبلونَّکم بشیءٍ من الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الأنفس و الثّمرات وبشّر الصابرین[1]....»

البته، شما را به مقداری ترس و گرسنگی و کمبود در دارائیها و نفوس و نقص در زراعت بیازمائیم و صابران را مژده ده.

این شیوه ي دیگری از آزمون الهی است که انسان چونان سنگ معدن باید در دل آتش سوزان بگدازد، از گوهرش ناخالصی ها زدوده شود و طلای ناب گردد.

انسان در یک سیر مادی، از خاک به نطفه و از آن به علقه و سپس به مضغه دگرگون می شود.[2] آنگاه مضغه به استخوان تغییر شکل می دهد و گوشت بر او می روید. سپس در او از روح الهی می دمد[3] و از دنیای تنگ و تاریک پای بجهان فراخ می نهد.

دوران کودکی را پشت سر می گذارد و به نوجوانی می رسد، از آن هم به جوانی و سپس، پیر می شود؛ و آنگاه است که حیاة را بدرود خواهد گفت و دائم از «نشئه ای» به «نشئه ی» دیگر منتقل می شود.

در سیری دیگر، حرکت معنوی می کند، روح بلندپرواز خود را به آسمانها عروج می دهد و ازعالم ماده رخت بر می بندد. این سیر هنگامه رحیل است، گاه عشق است و سودای وصال در سر.

«جمله ي دیگر بمیرم از بشر                          تا برآرم از ملائک بال و پر

وز ملک هم بایدم جستن زجو                      کل شیءٍ هالک الاَّ وجهه

بار دیگر از مَلک پران شوم                      آنچه اندر وهم ناید، آن شوم[4]»

«یا ایها الإِنسان انَّک کادح الی ربّک کدحاً فملاقیه[5]»

(هان) ای انسان همانا با رنج و مشقّت در راه حق کوشا هستی و سرانجام به سوی پروردگار خود می روی.

این سیر الهی آمیخته به زحمت و محنت فراوان است؛ و صبر جمیل لازم دارد تا بتوان صفات رذیله را از لوح دل زدود و به اخلاق الهی متخلق شد. چنانکه استاد عظیم الشأن ما رهبر انقلاب می فرمایند:

«بیست سال خون جگر باید خورد تا یک صفت رذیله زائل و یک صفت پسندیده جایگزین آن شود».

پي نوشت ها:

[1]. سوره ي بقره، آیه 155

[2]. سوره ي حج، آیه 5

[3]. سوره ي مؤمنون، آیه 14

[4]. مثنوی

[5]. سوره ي انشقاق، آیه 6